Janusz Jasiński - wrocławski rzeźbiarz. Absolwent Liceum Plastycznego w Krośnie, a następnie Wydziału Malarstwa i Rzeźby ASP im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. W 2012 r. obronił dyplom magisterski z zakresu rzeźby zrealizowany w pracowni prof. Zbigniewa Makarewicza. Obecnie jest asystentem technicznym w pracowni metalu i asystentem w pracowni rzeźby. Do ważnych osiągnięć artysty należą m. in.: kwalifikacje i udział w VII Triennale Młodych „Kunszt” w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (2014 r.), wyróżnienie honorowe w ogólnopolskim konkursie „Najlepsze Dyplomy Akademii Sztuk Pięknych” organizowanym przez ASP w Gdańsku i udział w wystawie w Pasażu Wielkiej Zbrojowni w Gdańsku (2012 r.), kwalifikacja do II etapu konkursu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Sybilla − wydarzenie muzealne roku” (2011 r.), wyróżnienie w VIII Ogólnopolskim Biennale Rzeźby w drewnie, Zakopane (2009 r.). Twórczość Jasińskiego to próba uchwycenia reguł geometrycznych za pomocą form rzeźbiarskich.

 

Artysta tak opisuje swoją twórczość oraz wskazuje źródła inspiracji: Moje działania wizualne opieram na geometrii. Geometria daje mi możliwość użycia form elementarnych, prostych, dzięki czemu pozbawionych nadmiaru znaczeń. Staram się tworzyć rzeźby, które w swym układzie są jasne, uporządkowane ale dynamiczne. W pewnym stopniu daję tym wyraz moich fascynacji twórczością takich artystów jak Constantin Brancusi, Antoine Pevsner, Jacqes Lipchitz, Katarzyna Kobro, Donald Judd.

 

 

 

 

 

 

Przed kilkoma laty pojawiła się we Wrocławiu rzeźba. Była to duża czterometrowej wysokości figura ze spawanej srebrzystej blachy stalowej stojąca na szczudłowatych zakończonych w szpice trzech nogach i wywijająca w powietrzu takimiż trzema ramionami. Rzeźba ta nie ruszała się ale sprawiała wrażenie form w jakimś marszu, była figurą zdecydowanie kroczącą. Powstało jeszcze kilka takich figur w ciągu lat dzielących od tej pierwszej wpisanej od razu do kolekcji ważnych wydarzeń we wrocławskiej rzeźbie.

 

Formy te, w swojej konstrukcji proste ostrosłupy, przez samo ich precyzyjne i bardzo mechaniczne, można by rzec maszynowe, połączenia i związania demonstrowane solidnymi śrubami, przenosiły ten zespół brył zarazem do wizji istot z kosmosu, jak i przypominały o całej kolekcji form, ale przedstawiających ludzkie postaci w jakimkolwiek ruchu. Można wymienić tu tylko trzy bardzo znane przykłady z początku XX wieku: akt męskiej postaci Augusta Rodina (Kroczący), obraz aktu kobiecego Marcela Duchampa (Akt schodzący po schodach) i mięśnie w ruchu Umberto Boccioniego (Jedyna forma ciągłości w przestrzeni). Odkrycie możliwości przedstawienia dynamiki form w materii nieruchomej, odwołanie się do wrażenia, do pamięci doświadczenia ruchu zawdzięczmy starożytnym, nie wszystkim wszakże lecz Grekom. Tak daleko w głąb źródeł najświetniejszej tradycji odsyła nas w swojej pracy Janusz Jasiński. Czyni to także wtedy gdy pozornie tej dawnej tradycji zaprzecza, biorąc za motyw konstelacje abstrakcyjnych kulistych form, którym wrażenie ulotności zapewnia przez lustrzany poler powierzchni i dynamiczne zmiany wielkości.

 

Zbigniew Makarewicz