Karolina Świdecka jest artystką niezwykle interesującą. Od czasu ukończenia studiów malarskich w 2001 roku konsekwentnie i bez wahania realizuje swoją wizję świata. Oprócz dojrzałej, przemyślanej formy, Świdecką wyróżnia ogromna wrażliwość na kolor. Jej obrazy zdają się być zawieszone poza czasem. Mogłyby być namalowane (dziać się) w dwudziestym pierwszym wieku, ale też na samym początku dwudziestego, kiedy wszystko było jakby prostsze, a przyjemności i wypoczynek bywały niezobowiązujące.

To obrazy o czasie zatrzymanym, o chwili zobaczonej wnikliwym okiem. Przywodzą na myśl obrazy Rafała Malczewskiego, malowane w latach 30. XX wieku, którego sama artystka bardzo ceni. Są eleganckie i wyważone. To zamknięte, osobne światy. Kolor, którego Świdecka używa po mistrzowsku, wibruje, a jednocześnie w niezwykle prosty, ale wnikliwy sposób opisuje rzeczywistość. Wakacje zawsze trwają za krótko, ale przecież to bardzo długi lipiec. 

Wysokie drzewa, jak monumentalne, surowe kolumny, podtrzymują aksamitne niebo. Woda, malowana prostymi, szybkimi uderzeniami pędzla, lśni. Chmury, ciasno stłoczone, wypełniają horyzont. Śnieg jest zimny, obleczony chłodnym cieniem. Szumi potok. W tym wszystkim postacie — często z najbliższego otoczenia artystki — spacerują, leniwie brodzą w wodzie, idą do pobliskiego sklepu, pojawiają się w grupach, czasem samotne. A czasem ich po prostu nie ma. Za to artystka jest wciąż obecna, tak jakby zawsze znajdowała się w odpowiednim miejscu i czasie. Stoi po stronie Widza, obok, blisko. Patrzymy razem w niebo.

Zbierają się ciemne chmury, słychać wiatr, śpiewa słowik, nadchodzi mrok. Czy to będą nasze ostatnie takie wakacje?
Lato, nawet najpiękniejsze, czasem bywa zwiastunem nadchodzącej katastrofy. Im piękniejsze i rozleniwiające, tym mniej spodziewamy się zagrożenia. Ale ono tam jest. Czai się w gęstych chmurach, które niosą deszcz, a nawet burzę. W mrocznym lesie, na wzgórzu, pod wodą głębokiego jeziora, na pustych boiskach i placach zabaw. W opuszczonych domkach letniskowych, gdzie słychać jeszcze echo głosów matek wołających swoje dzieci. Chłodna woda uderza leniwie o dmuchany zamek na jeziorze. Powietrze faluje od gorąca na tle intensywnie niebieskiego nieba. Nieznośny dźwięk owadów w upale, rozgrzana ziemia, intensywny zapach zwiędłych roślin.

Młody mężczyzna podrzuca do góry dmuchaną zabawkę, stojąc w płytkiej rzece. Woda szumi jednostajnie, błękitne kółko do pływania jest wilgotne, ciepłe i pachnie gumą.

W oddali słychać śmiechy małych dzieci. A jednak chłopiec jest tu sam, zawieszony w czasie. Nie istnieje zewnętrzny świat, problemy w szkole, złamane serce, przyszłość.

Jest koniec lipca, połowa wakacji, 27 stopni Celsjusza. Na obiad będą naleśniki z jagodami. Widz z łatwością może identyfikować się z przedstawioną postacią, bo każdy z nas już tu kiedyś był. To obraz o beztrosce, o cieple i delikatnym wietrze, o chłodnej wodzie i o bezpiecznym miejscu. O sprawnym ciele. O idealnym lecie. A przynajmniej wszyscy chcielibyśmy, żeby tak było.

Wszyscy staramy się, żeby ledwie tląca się świadomość zagrożenia i niepokój nie zepsuły nam tych ostatnich, pięknych dni odpoczynku. Czy to okrutne piękno? Ta cała przyroda, której człowiek — pomimo prób — nie może uczynić sobie poddaną, ale jeszcze o tym nie wie? Odsuwamy od siebie ledwie kiełkującą myśl o nadchodzącej katastrofie. Albo po prostu o nieuchronnym powrocie do codzienności.

Mam nadzieję, że wystawa „Bardzo długi lipiec” przeniesie osoby oglądające do chwil dzieciństwa, spokojnej krainy, poza czasem. Wakacyjnej Arkadii, na którą wszyscy zasługujemy. I pomimo zagrożeń, które czyhają na nas w zewnętrznym świecie, oglądając te obrazy, przez chwilę odpoczniemy.
Tekst kuratorski autorstwa Pauliny Karpowicz.

Wystawa: Bardzo długi lipiec
Artystka: Karolina Świdecka
Termin wystawy: 18 lipca 2025 – 2 sierpnia 2025
Wernisaż: 18 lipca, godz. 18.00
Wydarzenie będzie tłumaczone na Polski Język Migowy