Aż trudno uwierzyć, że Pan Jan urodził się sto lat temu. Sympatyczny, dowcipny i w świetnej formie świętuje dziś (24.01) setne urodziny w rodzinnym gronie otoczony dziećmi, wnukami i prawnukami. W dniu urodzin Jubilata odwiedził prezydent Piotr Przytocki z serdecznymi życzeniami dobrego zdrowia, kwiatami i prezentem w postaci karty podarunkowej o wartości tysiąca złotych.

Życiorys Pana Jana mógłby być co najmniej scenariuszem filmowym, a na pewno materiałem na dobrą książkę. To są niesamowite opowieści, które Pan Jan chętnie opowiada. Urodził się 24 stycznia 1923 roku w Jasienicy Rosielnej. Rodzice Stanisław i Anna z domu Mrozek z Orzechówki mieli piątkę dzieci: Józefę (1913-1997), Anielę (1920-2005), Jana (1923) Kazimierę (1928-2021) oraz Wojciecha, który umarł jako dziecko. Pan Jan chodził do szkoły podstawowej w Jasienicy Rosielnej. Po ukończeniu piątej klasy, z powodu choroby ojca, przejął obowiązki utrzymania rodziny.

Miał 16 lat jak wybuchła wojna, a 19 jak był wywieziony na roboty do Niemiec. Od 1940 r. pracował na krośnieńskim lotnisku przy budowie dróg, później przy budowie bunkrów w Stępinie skąd uciekł z kolegami do rodzinnej Jasienicy. W 1942 r. został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec gdzie doczekał wyzwolenia 13 kwietnia 1945 r. Do domu wrócił 15 listopada 1945 r.

Po wojnie zaczęło się normalne życie. Trzeba było pracować. Wyjechałem za lepszą pracą na ziemie odzyskane, bo tam lepiej płacili – opowiada pan Jan. A do Krosna wróciłem, bo tu czekała żona 4 lutego 1956 roku w kościele w Polance wzięliśmy ślub. Od kwietnia 1956 roku ostatecznie wróciłem do Krosna i żoną mieszkaliśmy tutaj w jej rodzinnym domu. W Krośnie urodziły się też nasze dzieci Wojciech i Elżbieta – wspomina Jubilat.
Pracowałem w Cegielni w Polance jako palacz kotłowy. Pracowałem od 26 czerwca 1956 roku do listopada 1960 roku. Potem przeniosłem się do Zakładów Naprawczych Urządzeń Naftowych w Krośnie na ul. Łukasiewicza (przepracowałem 6 miesięcy i zostałem przeniesiony służbowo do Geofizyki – zmiana właściciela ternu i hali). Pracowałem do roku 1975 w Geofizyce. Znów zostałem przeniesiony do ZNUN (zmiana właściciela terenu i hali). Zawsze pracowałem jako palacz kotłowy a latem robiłem remonty. Przeszedłem na emeryturę pod koniec kwietnia 1982 roku (po zakończeniu sezonu grzewczego). Pracowałem jeszcze na emeryturze jako palacz kotłowy przez 6 lat tzw. Starej Szkole w Polance aż do roku 1992 - wylicza pan Jan Gurgacz.
Jak przyszły na świat wnuki i trzeba było iść całkiem na emeryturę, żeby się nimi zająć – żartuje Jubilat.

Żona pana Jana, Helena z domu Bęben, zmarła w 2003 r. Pan Jan doczekał się dwójki dzieci, dwójki wnucząt i trójki prawnucząt.