Od 10 listopada do 5 grudnia w Saloniku Artystycznym Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej można oglądać wystawę malarstwa Barbary Kasprzyckiej-Łosiak. Prezentacja nosi tytuł „Rozdziały”, sugerujący pewien podział prac na zrealizowane na początku drogi twórczej artystki i te, które zrodziły się w ostatnim czasie.


- Jednak prace te są wciąż tej samej, wrażliwej na rzeczywistość i piękno artystki; jej wyobraźnia to zawsze czynny wulkan - powiedziała podczas kuluarowych dyskusji jedna z jej koleżanek z czasów nauki w krośnieńskim „Plastyku”.

Bez wątpienia trafna to diagnoza. Artystka jakby sięgała wewnątrz ludzkiego ciała, „opisywała” każdy nerw i kroplę krwi, ale jednoczenie postrzegała dzięki temu bezmiar kosmicznej przestrzeni. Jeden z imponujących nie tylko rozmiarami obrazów, przypominających rodzącą się galaktykę, zainspirował pytanie, zawarte w szkicu zamieszczonym w katalogu wystawowym: „To embrion Wszechświata tuż przed Wielkim Wybuchem?”.

Organiczność malarstwa Barbary Kasprzyckiej-Łosiak ma jakby swą historię. Na tej ekspozycji znalazły się - nie ma tu znaczenie jak wyważone w proporcjach - obrazy dawniejsze i nowe. Formalnie można odczytywać pewne różnice. Lecz w istocie jest ten sam autor, ta sama wyobraźnia, tożsama treść, jednak wyrażająca dynamiczny rozwój autorki. Tak jest, gdy artysta maluje prawdę - maluje siebie swym wnętrzem.

Barbara Kasprzycka-Łosiak nie rezygnuje i z pastelowych barw, to nieco inne wiry niż „kosmiczne”, bywają złożone jakby z „cętek światła na powierzchni ruchliwego strumienia”. Kolory przenikające się dyskretnie - ciepłe z chłodnymi - bywają jak plamki świtała na ścianie zielonego lasu, albo stają się zaledwie fragmentem zakreślonego horyzontu - a raczej horyzontów; to osobliwa interferencja gamy barw w okręgach, które może równoważyć intensywność nieba po zachodzie słońca, jak w akwareli „Zorza Polarna”.

Malarstwo Barbary Kasprzyckiej-Łosiak to dążenie do syntezy w ukazywaniu świata ukrytego wewnątrz nas, a jednocześnie otwartego tak szeroko, że pozostaje on obrazem odwiecznej i - chyba wiecznej - Tajemnicy. To obrazy ważne, tak pod względem wypowiedzi artystycznej jak i sugerowanych przesłań, swoistych metafor stworzonych poprzez kształty i barwy. I nasycone wyjątkowym nastrojem, często z dozą melancholii, która nie pozbawia nadziei, raczej budzi mądrą refleksję.

Barbara Kasprzycka-Łosiak, ur. 1975 r. w Rzeszowie, (stale mieszka w Krośnie), ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. T. Brzozowskiego w Krośnie, ze specjalizacją „formy użytkowe”. W latach 1995-2000 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa (Pracownia Technik Ściennych) pod kierunkiem wybitnego artysty, profesora Leona Tarasewicza. W latach 1993-95 korzystała ze stypendium Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci w Warszawie w dziedzinie plastyki. Stypendystka Ministra Kultury (2003 r.). Ma za sobą kilka ważnych wystaw indywidualnych, w tym w Warszawie, Lublinie, Białymstoku, a także w naszym regionie oraz udział w kilkunastu wystawach zbiorowych, w tym na Węgrzech. Jest laureatką konkursów i przeglądów plastyki.

Jan Tulik