Biuro Wystaw Artystycznych zaprasza na wystawę malarstwa Zbigniewa Święcińskiego. Wernisaż wystawy odbędzie się w piątek 19 października o godz. 17.00. Prace artysty będzie można oglądać do 9 listopada.
 

Zbigniew Święciński ukończył Wydział Architektury Politechniki Krakowskiej oraz Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom obronił w pracowni prof. Juliusza Joniaka. Był stypendystą Ministra Kultury i Sztuki w latach 1996/97. Wystawiał swój dorobek w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych oraz indywidualnie w takich galeriach jak: Galeria GIL - Kraków; Galeria Expo - Kraków; Galeria BWA- Krosno; Galeria Vauxhall - Londyn; Galeria POSK - Londyn;Galeria Mała - Giżycko; Galeria Sztuki Współczesnej - Suwałki;  Galeria MDK – Sanok. W latach 1996/97 był stypendystą Ministerstwa Kultury i Sztuki. Wiele jego prac znajduje się w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą.  Od lat prowadzi pracownię projektową ”ARCHIT-STUDIO Święciński Architekci”. W pracowni tej wraz z grupą architektów i projektantów wykonuje projekty pełno-branżowe. W swoim dorobku posiadają obiekty sakralne, budynki usługowe: hotelowe, gastronomiczne, biurowe, budynki produkcyjne, mieszkalne, rezydencje oraz wiele  innych.

Daleka północ nie taka lodowata

W taki sposób znany krakowski malarz i krytyk sztuki Stanisław Tabisz określił malarstwo Zbigniewa Święcińskiego:    
„Skrajnie spontaniczne malarstwo i żywiołowy temperament pozwalają zaliczyć malarstwo Zbigniewa Święcińskiego do improwizowanego inspirowanego podświadomością ekspresjonizmu. W gruncie rzeczy jest to jednak malarstwo „materii”, nie pozbawione realistycznych aluzji. Co prawda Święciński sięga po różne bodźce umożliwiające mu znalezienie jakiegoś pretekstu do namalowania obrazu, ale zasadniczą siłą jego malarstwa jest rekonstruowanie subiektywnych przeżyć. Malarstwo to jest kreacją wyzwalających się emocji, zwłaszcza w obszarze koloru i materii. Z jednej strony autor dąży jakby do radosnej, niczym nie skrępowanej euforii, a z drugiej do pewnego dramatyzmu i niesamowitości. W malarstwie Zbigniewa Święcińskiego cenną rzeczą jest to, że artysta chce być prawdziwy i spontaniczny i chce pokazać coś wyjątkowego, czym mógłby zadziwić i zachwycić nawet tych najbardziej wybrednych i konserwatywnych odbiorców sztuki i tych którzy stykają się z malarstwem w sposób intuicyjny, a którym potrzebne są na co dzień optymizm i niezwykłość (…)”

Siła pragnień

I jeszcze kilka dłuższych zdań o malarstwie przygotowanych przez Piotra Wójtowicza; artystę malarza:
„Moje spotkanie z malarstwem Zbigniewa Święcińskiego.(....) było wcześniejsze niż spotkanie z samym malarzem. Miało to miejsce gdzieś na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdzie-siątych ubiegłego wieku (....) zwróciłem uwagę na jego prace podczas jednej z wystaw lokalnych przeglądów plastycznych organizowanych przez krośnieńskie BWA. Rozpoznawalna w nich była szkoła krakowskiego malarstwa, zawdzięczającego wiele estetyce koloryzmu, (....) krakowskiej ASP.  Jako  absolwent tej uczelni, (...) student Juliusza Joniaka, znakomitego malarza martwych natur i nasyconych światłem pejzaży niosących z sobą niezwykłą witalność połączoną z prostym i bezpretensjonalnym zachwytem widzialnym światem, odebrał Święciński niewątpliwie pod jego okiem gruntowną lekcję malarstwa, w którym kolor właśnie, ściśle powiązany z definicją światła jest elementem decydującym i rozstrzygającym obraz. Ale też z pewnością wrażliwość i typ wyobraźni plastycznej (Święcińskiego) z pracowni prof. Joniaka znalazły  dobry grunt i kreatywne środowisko dla własnego  rozwoju.

Chłód

(...) Święciński w swoich twórczych poszukiwaniach dotykał także wątków figuratywnych w obrazach przedstawiających niekiedy groteskowe twarze, niekiedy rytmicznie uszeregowane postacie, a nawet zdarzyło mu się  „brać na warsztat” mitologiczną figurę Ikara. Ale mam wrażenie, że pomimo udanych często rozwiązań, nagradzanych zresztą na konkursowych przeglądach, pozostawały one na marginesie jego malarskich zainteresowań. Motywem, o którym w tym kontekście  także warto wspomnieć, mającym zarazem szczególne miejsce w tradycji malarstwa kolorystycznego jest klasyczny motyw martwej natury. Tu również Święciński na swój sposób zmagał się ze wspomnianymi wcześniej w odniesieniu do pejzażu, problemami światła i przes-trzeni. Martwa natura bowiem , może w specjalny sposób pozwalała mu  zajmować się tym co  spośród plastycznych środków wyrazu okazuje się być dla niego szczególnie  bliskie, tj. zagad-nieniami materii, faktury i tekstury obrazu, umożliwiając jednocześnie studiowanie efektów światła sztucznego. Ale w odróżnieniu od ekspansywności pejzażu z właściwym jej cichym życiem, motyw ten redukował na dłuższą metę tęsknotę malarza za bezkresem i otwartością przestrzeni. Tak jakby jego wyobraźnia, nakierowana na przygodę zmiennego, poddanego nastrojom pogody i pór roku krajobrazu z właściwą mu równie zmienną amplitudą refleksów naturalnego światła,  potrzebowała tego plenerowego  oddechu …

Gdzieś

Obrazy, które Zbigniew Święciński przygotował na obecną wystawę w całości i bez reszty czerpią z pejzażu. Ogromna ilościowo seria prac, realizowana  nieprzerwanie od kilku lat jest właściwie niewyczerpaną improwizacją malarską na temat tego motywu. Zdumiewające jest jednocześnie to, jak przy - zapewne świadomie założonym przez artystę schemacie kompozycyjnym, polegającym na podziale pola obrazowego linią horyzontu na „górę” i „dół”- udaje mu się osiągać wciąż odmienne nastroje malowanego przedstawienia, odmieniając tym samym jego formalny wyraz. Stosowany do realizacji tych niewielkiego zazwyczaj formatu obrazów warsztat, wywiedziony jest jak wspomniałem z dorobku malarstwa kolorystów, z całym jego sensualnym wyposażeniem, predylekcją do budowania  silnych napięć temperaturowych, spiętrzania faktur, rozbijania płaszczyzny na kalejdoskopowe sekwencje barwne. Jednak to co odmiennego wnosi tu wyob-raźnia i wrażliwość Święcińskiego, to silna skłonność do ekspresyjnego gestu i pewnej wyraźnej autonomii gry barwnej. Stosunki naturalnych relacji kolorystycznych istniejących w motywie zobaczonym, poddawane są tutaj silnym przekształceniom, wyzwalając się z objęć naturalisty-cznego opisu na rzecz abstrakcyjnych nieomal rozwiązań. Dodając do tego intensywność fakturalnego gestu, odsłaniającego dynamiczny i strukturalny potencjał ukryty w substancji farby, uzyskuje malarz zjawiskowy efekt wynikający co prawda z obiektywnego wyglądu natury ale osiągający w rezultacie dużą od niego niezależność. Niezależność, która jest istotą realizmu malarskiego a nie przedstawieniowego, opisowego”.