Dzisiaj (7.03) Prezydent Miasta Krosna Piotr Przytocki odwiedził z życzeniami i gratulacjami Jubilata Pana Franciszka Zygmunta, który 6 marca dołączył do zaszczytnego grona stulatków. 

Pan Franciszek dzień swoich setnych urodzin spędził w gronie najbliższych osób. Ciesząc się, że jest nadal w dobrej kondycji mimo wieku.

Życiorys Pana Franciszka Zygmunta, opowiedziany nam przez Jubilata

Urodziłem się 6 marca 1924 r. w Lubatowej wsi nieopodal Iwonicza Zdroju. Po osiągnięciu dojrzałości szkolnej rozpocząłem naukę w siedmioklasowej szkole powszechnej. Uczyłem się i pomagałem w gospodarstwie rolnym. Po ukończeniu szkoły zdałem egzamin, by 1 września 1939 r. móc rozpocząć naukę w Gimnazjum Męskim w Sanoku. Niestety wybuchła II wojna światowa i dalszej edukacji nie mogłem podjąć. W czasie okupacji w Lubatowej prężnie działam ruch oporu AK i BCH. Zapisałem się do BCH, złożyłem przysięgę i wspólnie z kolegami rozpoczęliśmy ćwiczenia. Roznosiłem ulotki, pisma, rozkazy, przechowywałem i przenosiłem broń, prowadziłem nasłuch radiowy oraz przekazywałem zasłyszane informacje innym członkom organizacji. Uczęszczałem również na tajne komplety. Miałem nadzieję, że wojna szybko się skończy.

W styczniu 1942 r. podczas łapanki aresztowali mnie niemieccy żołnierze. Odwieziony zostałem do obozu koncentracyjnego w Płaszowie koło Krakowa. Po dwóch tygodniach przebywania w ciężkich warunkach uciekłem i wróciłem do domu. Musiałem się ukrywać, bo interesowała się mną niemiecka policja.

W czerwcu i lipcu 1944 r. wojska niemieckie w czasie pacyfikacji, aresztowały kilkudziesięciu mieszkańców wsi, których następnie rozstrzelano. W tych tragicznych dniach zaszyłem się w kryjówce i ocalałem. Tak dotkliwe straty nie złamały partyzantów. W ramach akcji „Burza” powstała Rzeczpospolita Iwonicka.

Końcem sierpnia 1944 r. wojska sowieckie zbliżały się do naszych okoli, także do Lubatowej. Niemcy zaczęli się wycofywać, przygotowywali umocnienia. Wspólnie z innymi mężczyznami zabrano nas do kopania okopów. W trakcie przemarszu do wyznaczonego miejsca, w czasie nalotu, zostałem ranny. Najpierw przetransportowano mnie do punktu sanitarnego, gdzie opatrzono mi ranę. Potem wieziono przez Słowację, Węgry, aż znalazłem się w Luckau – w szpitalu, w którym przeprowadzono operację nogi. Zostałem podleczony na tyle, że mogłem zacząć pracować na roli u niemieckiego gospodarza w Egsdorfie. Byłem traktowany dobrze. Wraz z innymi Polakami mogłem wrócić do domu. Niestety rana nogi zaczęła się jątrzyć. Już w Polsce miałem 3 kolejne operacje. W końcu część stopy mi amputowano.

Po wojnie ukończyłem Liceum Pedagogiczne w Krośnie i rozpocząłem naukę w Studium Nauczycielskim. Tam poznałem swoją żonę. Kilka lat później pobraliśmy się. Ukończyłem również Studium Zawodowe i inne kursy specjalistyczne.

Byłem nauczycielem i kierowałem szkołami. Pracowałem w Tylawie, Wietrznie, Moderówce, Przybówce i Bratkówce. Prowadziłem również kursy dla analfabetów. Przez jakiś czas angażowałem się w pracę jako inspektor społeczny przy Sądzie Powiatowym w Krośnie.
W latach 80-tych przeszedłem na emeryturę i zająłem się pracą na działce. Współtworzyłem też organizację działającą na terenie Krosna – Stowarzyszenie Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę.

Otrzymałem:

• Złoty Krzyż Zasługi,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Dyplom Uznania za zasługi przy likwidacji analfabetyzmu w Polsce,
• Nagrodę I stopnia za osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej od Ministra Oświaty i Wychowania Jerzego Kuberskiego.

Ponadto zostałem odznaczony:

• Krzyżem Batalionów Chłopskich,
• Krzyżem Partyzanckim,
• Odznaką Pamiątkową Batalionów Chłopskich,
• Odznaką Pamiątkową „Akcji Burza”,
• Odznaką Weterana Walk o Niepodległość.

Otrzymałem:

• Patent (czyli prawo do tytułu Weterana Walk o Wolność i Niepodległość) od prezesa Rady Ministrów RP
• Gratulacje od Wojewody Podkarpackiego Zbigniewa Sieczkosia z okazji uhonorowania patentem Weterana Walk o Wolność i Niepodległość

Zostałem minowany najpierw na stopień podporucznika, a potem w 2005 r. na porucznika. Przyznano mi również Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie.

Mam córkę, zięcia i dwóch wnuków. Żona i syn nie żyją.

 

 

Dlaczego dożyłem 100 lat?
Moja dieta składa się w dużej mierze ze zdrowej żywności, między innymi warzyw i owoców. Pracę nauczycielską bardzo lubiłem. Cieszyłem się, gdy moi uczniowie odnosili sukcesy. Potem moją pasją była pracą na działce. Często przebywałem na łonie natury. Dziękuję wszystkim lekarzom, którzy dobrze mnie leczyli, bo też dzięki nim żyję już 100 lat.